To Postal 2, είναι η απάντηση του τσαμπουκαλεμένου κάφρου στους επικριτές της βίας στο gaming. Έτσι απλά ! Έχω παίξει αρκετά games που έχουν βία, σκοτωμούς και ακρότητες, αλλά στο Postal 2, τα είδα όλα κανονικά...
Πρόκειται στην ουσία για ένα FPS, συνέχεια του πρώτου postal, φτιαγμένο με την Unreal Engine. Στο παιχνίδι είσαι ο "The Postal Dude", το οποίο είναι το κανονικό όνομα του ήρωα...(Στον δρόμο οι χαρακτήρες σε αποκαλούν Mr. The Dude, ενώ σε ένα γράμμα που παραλαμβάνεις προορίζεται για τον Postal Dude...κλπ)
Ζείς μαζί με την γκρινιάρα γυναίκα σου (Postal Dude's bitch) σε ένα τροχόσπιτο στην πόλη Paradise. Κατα ένα περίεργο τρόπο, όλοι οι κάτοικοι της πόλης αυτής είναι τρελοί για δέσιμο. Δηλαδή κανονικά μουρλοκομεία. Ξυπνάς ένα πρωί, ακούγοντας την ...dude's bitch να σου κατεβάζει παραγγελίες. Εντελώς άσχετες παραγγελίες. Δηλαδή να πάρεις γάλα, να εξομολογηθείς, να εξαργυρώσεις μιά επιταγή και άλλα λοιπά της καθημερινότητας. Βγαίνεις λοιπόν απο το τροχόσπιτο, χωρίς καμμιά διάθεση για τρέξιμο και κάπως παρμένος, διαπιστώνοντας ότι το αμάξι έχει χαλάσει, και πως αναγκαστικά θα κάνεις όλες τις δουλειές στην πόλη περπατώντας.
Με το που ξεκινάει το παιχνίδι, καταλάβαίνει κανείς πως μπορεί να κάνει άπειρες καφρίλες με τον κόσμο, αλλά και....τα ζώα της πόλης, χωρίς απαραίτητα να βιάζεται να ολοκληρώσει την εκάστοτε αποστολή. Ξεκινάς την Δευτέρα, και φτάνεις μέχρι και την Παρασκευή, ενώ κάθε μέρα ολοκληρώνεται με το που συμπληρωθεί η λίστα με τα απαραίτητα objectives.
Στην ουσία λοιπόν, το παιχνίδι χωρίζεται σε 5 levels, 1 για κάθε μέρα, αλλά δέν υπάρχει περιορισμός για το "πώς" θα ολοκληρώσεις τα objectives, δηλαδή άν θα κάνεις τα πάντα καθωσπρέπει (πράγμα αδύνατον πιστέψτε με), ή άν σπείρεις τον όλεθρο και το το χάος στην πόλη (πράγμα εξαιρετικά πιθανό). Οι επιπτώσεις βέβαια σε κάθε επιλογή είναι απολύτως συγκεκριμένες, άλλα απλά αλλάζουν τον τρόπο που πορέυεσαι στο παιχνίδι, επιτρέπωντάς σου να το ολοκληρώσεις με οποιαδήποτε μέθοδο και άν εσύ ακολουθήσεις.
Στην πορεία θα συναντήσει κανείς απίστευτες καταστάσεις. Μερικές απο αυτές είναι : Επίθεση διαδηλώμενων γονέων που είναι κατά της βίας στα video games (κανονικός πόλεμος), επίθεση απο ορχήστρα παρελάσεως, απο μιά δολοφονική μασκώτ, την αστυνομία, την SWAT, την εθνοφρουρά, ακόμα και απο τους Ταλιμπάν !!!
Γενικά το παιχνίδι έχει ανοιχτή δράση, με τον παίκτη να μπορέι να πειραματιστεί με μπόλικη δόση black χιούμορ . Υπάρχει για παράδειγμα πλήκτρο για το ...φερμουάρ του παντελονιού, όπου "απελευθερώνοντας" το όργανό του, μπορεί κανείς να "ξαλαφρώσει", είτε για να σβήσει μια φωτιά που άρπαξε, είτε για να σώσει τον εαυτό του απο φωτιά σημαδεύωντας στον...ουρανό (βροχή δηλαδή), είτε απλώς για να δείξει την αντιπάθειά του σε κάποιον περαστικό και να του δώσει μιά "δροσερή" στο πρόσωπο (με αποτέλεσμα αυτός στο τέλος να ξερνάει...)
Ακόμα μπορεί να ποτίσει με βενζίνη κάποιο κατοικίδιο, και έπειτα να το λαμπαδιάσει, και αυτό με την σειρά του να πάρει σβάρνα όλη την πόλη...Επίσης, υπάρχει όπλο-καραμπίνα, στο οποίο μπορείς να προσαρμόσεις γάτες, έχωντας έτσι έναν εξαιρετικό εκτοξευτή γατών στην διάθεσή σου...
Το παιχνίδι είναι ξεκάθαρα αποτρόπαιο, βίαιο και αποκρουστικό. Αλλα για κάποιον λόγο, είναι και εξαιρετικά διασκεδαστικό ! Το στήσιμό του είναι εξαιρετικό, και η ατμόσφαιρα του παρανοικού χιούμορ είναι διάσπαρτη στα πάντα...Η υπερβολή είναι η λέξη που χαρακτηρίζει τα πάντα σε αυτόν τον τίτλο, και είναι μιά γροθιά στο στομάχι των συντηρητικών και κινδυνολόγων στον χώρο του gaming.
Όσοι διαλέγουν το καλό λάδι, μάλλον θα εχουν παίξει κάποια στιγμή το System Shock, 1 ή 2, ή και τα δύο ! Θεωρείται, και όχι άδικα, ώς ένα απο τα ποιοτικότερα games απο άποψη σεναρίου, παρουσίασης, άλλα και game mechanics, βάθος επιλογών και ατμόσφαιρας. Τα έχει όλα και συμφέρει δηλαδή.
Πρόκειται για ένα sci-fi FPS/RPG, με ατμόσφαιρα καθαρά survival horror και μιά ταυτόχρονη cyberpunk αίσθηση που είναι διάχυτη σεναριακά αλλά και "σκηνικά". Τέτοια αισθητική, γενικά αρέσει παραδοσιακά στους φανατικούς gamers, και στο συγκεκριμένο παιχνίδι, παντρεύτηκε με εξαιρετικό gameplay και εξυπνάδα.
Ο σχεδιαστής Ken Levin, ήταν φανατικός οπαδός του πρώτου System Shock, όπως και τα περισσότερα μέλη των designers. Την εποχή κυκλοφορίας του, η Looking Glass Studios διατηρούσε ένα πολύ καλό status, μιάς και είχε κυκλοφορήσει εκτός απο το πρώτο System Shock, και το Thief : The Dark Project, έναν τίτλο που επίσης είναι κλασσικός και έφερε το stealth στο gameplay, και δημιούργησε σχολή στα FPS/Action-Adventures.
To System Shock 2, διαδραματίζεται στο διαστημόπλοιο Von Braun, το έτος 2114, 42 χρόνια μετά το πρώτο S-Shock. Το Von Βraun είναι το πρώτο αστρόπλοιο της ανθρωπότητας που ταξιδέυει ταχύτερα απο το φώς, και συνοδέυεται απο το Rickenbacker, ένα στρατιωτικό όχημα των Ήνωμένων Εθνών. H αποστολή θα συναντήσει ένα σήμα απο τον πλανήτη Tau Ceti V, αι θα στείλει ομάδα εξερέυνησης. Αυτοί θα επιστρέψουν με κάποια περίεργα αυγά, και θα μολύνουν και τα 2 σκάφη και το πλήρωμα με έναν εξωγήινο ιό, που στην πράξη είναι μιά φυλή, οι The Many. Mαζί με το πλήρωμα μολύνεται και ο κεντρικός υπολογιστής του Von Braun, o Xerxes, και σε μικρό διάστημα θα γίνει πανικός, και η εξωγήινη φυλή ουσιαστικά θα καταλάβει και τα 2 σκάφη.
Ο ήρωας ξυπνάει σε ένα κρυογενετικό θάλαμο, και ενημερώνεται απο έναν άλλο επιζώντα για την τρέχουσα κατάσταση μέσω ασυρμάτου. Πρίν καλά καλά προλάβεις να καταλάβεις τί γίνεται, στην πέφτει και ο/η Shodan, μιά τεχνητή νοημοσύνη που έχει διαχυθεί στο υπολογιστικό δίκτυο του αστρόπλοιου. Αυτή η οντότητα σε ενημερώνει πώς εσύ έφερες αυτήν και τον ιό στο αστρόπλοιο, και πώς ενώ η φυλή/ιός αρχικώς την λάτρευε ώς θεότητα , στην πορεία αυτοί ξέφυγαν απο τον έλεγχό της. Η ιστοιρία ξετυλίγεται αρχικά μέσα απο μικρά assignments που βάζει η Shodan στον ήρωα.
Ο παίκτης έχεο άπειρες επιλογές για cyber-enhancements επάνω του, δημιουργώντας καινούργια όπλα και ικανότητες καθώς τριγυρνά στους μολυσμένους διαδρόμους του διαστημοπλοίου.
Το gameplay είναι εξαιρετικά ανοιχτό, αφήνωντας το παίχτη με κάμποσες επιλογές, απο την αρχική της "κλάσσης" του (Marines, Navy, OSA), μέχρι στις αποφάσεις που παίρνει σε κρίσιμες στιγμές του σεναρίου. Ουσιαστικά διαμορφώνει τον χαρακτήρα του, και ακροβατεί μεταξύ τεχνικών, πολεμικών και ψυχικών skills. Aυτό καθορίζει και τον τρόπο που θα πορευτεί στο παιχνίδι, δηλ. πυροβολώντας, hackάρωντας, ή με τηλεπαθητικές ικανότητες. Το θέμα είναι ότι τα καταφέρνει απίστευτα καλά, και ο παίχτης αποκτά μιά άμεση σχέση με τον χαρακτήρα του.
Όλα αυτά γίνονται μέσα σε μιά άκρως τρομαχτική ατμόσφαιρα, όπου νοιώθεις συνεχώς κυνηγημένος και παρακολουθούμενος, με τον κίνδυνο να παραμονέυει παντού και να σε ακολουθεί σε κάθε σου κίνηση. Συνεχώς προκύπτουν ανατροπές, και σπάνια νοιώθεις σίγουρος για το τί θα επακολουθήσει, ενώ εξαιτίας της ποικιλίας των επιλογών, μπορείς άνετα να ξαναπαίξεις και να κάνεις τα ακριβώς αντίθετα πράγματα.
Είναι κρίμα που εταιρείες σάν την Looking Glass εξαφανίζονται, όμως η κληρονομιά που αφήνουν τέτοιοι τίτλοι σπάνια περνάει απαρατήρητη. Πρόσφατα κυκλοφόρησε το Bioshock, το οποίο είναι θεωρητικά "πνευματικός διάδοχος" του System Shock, άσχετα άν εγώ δέν το ένοιωσα αυτό. Είναι μερικά games που έχουν αυτό το "κάτι", όπως το Half-Life, το Max Payne, το Thief...που απλά νοιώθεις ότι παίζεις κάτι έξυπνο, κάτι ζωντανό και ζείς μιά ιστορία απο μέσα...Τέτοια εμπειρία σίγουρα προσφέρει και το SShock.
To Bad Mojo, είναι ένα ακόμα παιχνίδι όπου αναλαμβάνεις ένα politically incorrect όν, μιά κατσαρίδα. Κυκλοφόρησε απο την Pulse Entertainment το 1996, για τα PC και Mac, ενώ επανακυκλοφόρησε πρόσφατα ώς Bad Mojo Redux απο την Got Game Entertainment, με υψυλότερης ανάλυσης video, αλλά και μπόλικο συνοδευτικό artwork, με extras , making off κλπ.
Στο παιχνίδι είπαμε πώς είσαι μιά κατσαρίδα. Γίνεσαι έτσι μετά απο την ανεύρεση ενός αντικειμένου που σε μεταμόρφωσε σε αυτό το βδεληρό και σιχαμερό πλάσμα, ενώ βρίσκεσαι σε ένα εξίσου σιχαμερό μπάρ ενός απράδεκτου τύπου (που κοιμάται στο υπόγειο...) Το αντικείμενο αυτό ανήκε στην μητέρα του πρωταγωνιστή Roger. Προσπαθώντας να φτάσεις στο εργαστήριο που θα επιτρέψει την αντιστροφή της μεταμόρφωσης,βρίσκεσαι αντιμέτωπος με ποντίκια, σκουπίδια, επικίνδυνα χημικά και άλλα λοιπά της καθημερινότητας μιάς κατσαρίδας, όμως για καλή σου τύχη υπάρχει μιά παράξενη οντότητα που σε καθοδηγεί. Είναι η νεκρή μητέρα του Roger.
Γενικά το παιχνίδι είναι adventure, όμως πρόκειται για απολαυστική παραγωγή, με χιούμορ, εξυπνάδα και καλή ατμόσφαιρα (Ολίγον βρωμερή, αλλά αρκετά πρωτότυπη και ενδιαφέρουσα). Εξαιτίας του theme του απέκτησε σχετικά γρήγορα cult status, και πουλάει ακόμα, με χαρακτηριστικό παράδειγμα την κυκλοφορία του remake του. Έχει αρκετά έξυπνους γρίφους, ανατριχιαστικά γραφικά, απολαυστικούς διαλόγους, και άν και είναι σχετικά σύντομο σε διάρκεια, έχει πολύ γέλιο, κάνωντάς το να αξίζει μιά "παιξιά"... Eμένα μου αρέσει το original, αλλά και το remake είναι πολύ καλό, και συμβατό με καινούργια PC και λειτουργικά.
To Night Hunter της UbiSoft , ήταν ένα παιχνίδι που σημάδεψε την παιδική μου ψυχοσύνθεση. Βασικά, και για να εξηγούμαι, όπως και σήμερα, στα περισσότερα παιχνίδια έπαιρνε κανείς τον ρόλο του "καλού". Σε όσους είχαν βαρεθεί αυτό τον ρόλο, το Night Hunter έδωσε την ευκαιρία να γίνουν οι "κακοί" της υπόθεσης. Και μάλιστα, τόσο κακοί, ώστε να κάνουν την ζωή των απλών ανθρώπων μίζερη και τρομακτική, σπέρνωντας τον πανικό στο διάβα τους. Και δέν υπάρχει καλύτερος πρωταγωνιστής γι'αυτό το ρόλο απο τον Κόμη Δράκουλα himself, με τα μυτερά δοντάκια και την "αιματηρή" του διατροφολογία.
Στο παιχνίδι λοιπόν, Ο κυρ Δράκουλας τα έχει πάρει κρανίο με τους χωριάτες που προστατεύονται απο αυτόν και το συνάφι του, με κάτι μετάλλια (ιερά μάλλον), και κυρίως με τον καθηγητή Van Helsing, που έχει φέρει διάφορους βρυκολακοκυνηγούς για την επιχείρηση σκούπα, εις βάρος του Δράκουλα. Όπως είναι φυσικό, ο χάρος βγαίνει παγανιά και ένα μεγάλο ντού του Κόμη στους βρωμερούς χωριάτες, είναι η τελευταία του ελπίδα για την διαιώνιση της αιματορουφιξιάς.
Κατά την διάρκεια του εγχειρήματος, πρέπει να μαζευτόυν τα μετάλλια. Αυτό γίνεται σταδιακά, καθώς ο Δράκουλας προχωρά απο πίστα σε πίστα, ανοίγωντας νέες πόρτες με τα κλειδιά που βρίσκει διάσπαρτα στο χωριό. Στην διάρκεια του επιτίθονται διάφοροι βλάχοι, άλλοι με λοστούς, άλλοι με τόξα, άλλοι με τσεκούρια, παπάδες ακόμα και αρκούδες (!), όμως ο τρομερός δράκουλας μπορεί να ρουφά ασταμάτητα το αίμα τους, αφού κυριολεκτικά τους πίνει μέχρι και το μεδούλι, γεμίζωντας ενέργεια !!! Όταν κάποια σημεία στην πίστα δείχνουν άφταστα, τότε ο Κόμης κάνει την μαγκιά και γίνεται νυχτερίδα (cheesy) και πετά ανενόχλητος, ενώ για τους καλούς τσαμπουκάδες, γίνεται λυκάνθρωπος. Αυτά διαρκούν για λίγο κάθε φορά (όσο χρειάζεται συνήθως).
Η διάρκεια του παιχνιδιού είναι μεγάλη (30 μεγάλες πίστες, με πάνω απο 20 οθόνες για την καθεμιά), ενώ η δυσκολία του είναι κυμαινόμενη. Τα γραφικά, απλά κάνουν την δουλειά τους, και ο ήχος στέκεται επάξια βαμπιρικός, με ουρλιαχτά, νυχτεριδιές και κουκουβαγίσματα.
Το παιχνίδι είχε βγέι σε όλα τα formats της περιόδου (Amiga, Atari ST, Spectrum, Amstrad cpc) και μπορείτε να το δοκιμάσετε σε κάποιον emulator. Φυσικά προτείνεται η έκδοση της Amiga !
Credits
- Άλεξ Other.Reality Ψαλτάκης
- Moving One Step Forward other_reality@hotmail.com